Wandeling langs ongebaande paden in Landmannalaugar
17 juli 2004
Vandaag maken we een lange wandeling door Landmannaluagar uit onze Rother wandelgids. Het eerste stukje
en het laatste stuk gaat over een duidelijk pad, maar daartussenin moeten we onze eigen weg zoeken. Dat is soms
wel spannend, vooral net onder de top waar ik tot afschuw van Angelique besluit een sneeuwveld te volgen.
Dit is geen wandeling voor mensen met moeite met oriënteren (de kampbeheerder gaf aan dat hij het een héél erg goed
idee vond om de GPS mee te nemen zodat we altijd de weg terug zouden kunnen vinden). Maar het is ook een erg
mooie wandeling, waar je op het ongebaande stuk eigenlijk niemand tegenkomt.
|
Het eerste stuk van de wandeling ging door een dal omhoog. In het dal zie je niet veel meer dan het beekje rechtvoor,
en stenige hellingen links en rechts. Ik heb hier dus geen enkele foto gemaakt, totdat we deze hindernis bereikte.
Want we moesten hier wél omhoog! Het was niet eenvoudig, maar is uiteindelijk gelukt.
|
Bovenop heb je meer uitzicht.
|
Een leuk plantje
|
Nog meer uitzicht.
|
In de verte stijgen de stoompluimen op. De aarde is hier nog zeer actief!
|
Nog een close-up van een bloem.
|
Watervallen in de verte met de telelens.
|
Meren naar het Noorden. Angelique heeft haar muts op en wanten aan, het is bepaald niet warm!
|
Maar het uitzicht blijft overweldigend.
|
Naar het zuiden zijn er gletsjers.
|
Op deze foto's is weer goed te zien hoe veel kleuren het landschap toch heeft.
|
Bloemen in close-up.
|
Hier is goed te zien hoe koud het is: de dauwdruppels liggen nog als diamanten op het gras te fonkelen. Het is wel een schitterend gezicht.
|
Nog meer ijskristallen.
|
Dit zijn de ringen van een paddestoel in het gras.
|
Een bloem.
|
In de verte staan een zwart en een wit schaap, naast elkaar. Zou het een symbool zijn? Het lijkt wel zo bedoeld.
|
We zijn weer op de terugweg.
|
De verschillende kleuren van het landschap blijven intrigeren.
|
